به تجربه ثابت، و اخبار و آثار شاهد است بر اينكه: هر كه ميان خود و خدا از عيبى خالى باشد، به عيب گوئى ديگران مرتبه او ساقط نمى شود و مذمت كسى به او ضرر نمى رساند. چنان كه مشهور است كه: «سر بى گناه، به پاى دار نمى رود». بلكه، غالب آن است كه: آن عيب‌گو در نظرها بى وقع، و در ميان مردم رسوا مى گردد. آرى، كسى كه خداوند عالم او را پاك داند، به عيب گفتن ناپاكى، معيوب نمى شود. و از مذمت ديگران پست و مذموم نمى گردد. و آن ذم و پستى به مذمت كننده راجع مى شود. 

كى شود دريا ز پوز سگ نجس 

كى شود خورشيد از پف «منطمس» 

اى بريده آن لب و حلق و دهان 

كان كند پف سوى ماه آسمان 

تف به رويش بازگردد بى شكى 

تف سوى گردون نيابد مسلكى