تلنگر
“قرآن کتاب زندگیست“
موقع مرگ افراد:
صدای قرآن از بلندگوهای‌مساجد بلند می‌شود، (شنیدن صدای قرآن از بلندگوهای مساجد می شود، پیام آور مرگ افراد)
در خانه فرد فوت شده
مجلس قرآن خوانی (فاتحه خوانی) به راه می افتد (و قرآن می شود، کتابی برای مراسم تعزیه، که بعد از آن مراسم خیلی کم به سراغش می روند)
روز مرگ اقوام نزدیک
از پخش ماشین خود، صوت قرآن را به نشان حزن و اندوه، پخش می کنیم (و قرآن می شود، پیام آور حزن و اندوه)و نتیجه این می شود که:
گوش دادن به قرآن و خواندن قرآن را برای مراسم تعزیه (فوت شدن افراد) و غم هایمان به کار می بریم، #اما فراموش نموده ایم که با این کار، در درونمان بذر این را کاشته ایم که:
”قرآن‌سبب‌حزن‌و اندوه‌است“
کی‌میخواهیم بدانیم که:
”قرآن‌کتاب‌زندگانی‌ست‌نه‌کتاب‌مرگ“