امام سجّاد علیه السلام:
” پس حقّ مادرت اين است كه بدانى او
تو را در جايى حمل كرده است كه هيچ
كس فردى ديگر را در آنجا حمل نمى كند،
و از ميوه دل خود چيزى بتو خورانده
است كه هيچ كس بديگرى نمي خوراند.
و با گوش و چشم و دست و پا و مو
و پوست [و خلاصه] تمام جوارحش تو
را حفاظت نموده و از تو نگهدارى كرده،
و از اين كارش هم خرّم و شاد بوده،
و در عين حال مراقب بوده، و در ايّام
باردارى هر ناگوارى و درد و سنگينى و
غم و اندوهى را بجان خريده و تحمّل
نمود، تا آن موقعى كه دست قدرت الهى تو را
از او فارغ ساخت و بر پهنه زمين آورد،
از آن به بعد خوش داشت كه تو سير
باشى و او گرسنه، تو پوشيده باشى و
او برهنه، تو سيراب باشى و او تشنه،
و بر تو سايه بگستراند و خود در برابر
آفتاب باشد، و با سختى خود تو را به
رفاه اندازد،
و با بي خوابى خود خواب را بر تو
شيرين كند، مادر اندرونش ظرف تو،
و دامنش محلّ آرامش تو، و پستانش
ظرف آب تو، و جانش پناه تو بوده
است.
و فقط بخاطر تو متحمّل گرم و سرد
دنيا شده است،
پس به همان اندازه هم تو از او تشكّر كن، و آن را جز بيارى و توفيق خداوند نتوانى!
تحف العقول، صفحه 242 و 243