کسی نمی‌تواند شیعه باشد و به‌همراه محبت اهل بیت، محبت دشمنانشان را هم در دل داشته‌باشد.
در احادیث و روایات شیعه امر بر بیزاری‌جستن و صلح‌نکردن با دشمنان اهل بیت واجب است، و چون از فروع دین است، زمان و مکان ندارد. برای مثال، چند حدیث از روایات شیعه نقل می‌شود:
امام صادق: (ع)هیهات دروغ می‌گوید کسی که ادعای دوستی ما را می‌کند اما از دشمنان ما بیزاری نمی‌جوید. (بحارالأنوار، ج۲۷، ص۵۸)
امام رضا:(ع) هرکه مخالفان ما را با احترام یاد کند و به آنان کرامت کند، نه او از ماست و نه ما از اوییم. (الشیعه شیخ صدوق)
پیامبر خطاب به امیرالمؤمنین: شیعیان تو بر خط حق و استقامت استوارند و انسی با مخالفانشان ندارند. (اَمالی شیخ صدوق)
درواقع همهٔ موجودات از دو جنبهٔ ستیزه‌جویی و صلح‌طلبی تشکیل شده‌اند و این دو کنار هم معنا و مفهوم پیدا می‌کنند، و هرگز نمی‌شود تبرّی را از دین حذف کرد، چون حلالِ محمد (ص)تا قیام قیامت حلال، و حرام محمد (ص)تا قیام قیامت حرام است، و اگر کسی چنین کاری را انجام بدهد (یعنی حذف تبرّی)، درواقع دین را تحریف کرده‌است
برجمال بی مثال علی ابن ابی طالب صلوات
اللهم صل علی محمد وآل محمد وعجل فرجهم