آیه ۱۱۲ از سوره مبارکه هود؛
دستور استقامت به پیامبر و همراهان
متن آیه؛
فَاسْتَقِمْ کَمٰا أُمِرْتَ وَ مَنْ تٰابَ مَعَکَ وَ لاٰ تَطْغَوْا إِنَّهُ بِمٰا تَعْمَلُونَ بَصِیر
ترجمه؛
پس (ای پیامبر! ) همان گونه که مأمور شده ای، استوار باش و (نیز) هر کس که با تو، به سوی خدا آمده است، و سرکشی نکنید که او به آنچه می‌کنید بیناست.
تفسیر؛
حال که خداوند کیفر وپاداش همه را بدون کم و کاست می‌دهد، پس استقامت کن. کُلاًّ لَمّٰا لَیُوَفِّیَنَّهُمْ… فَاسْتَقِمْ
نتیجه ی تاریخ انبیا، استقامت است. «فَاسْتَقِمْ»
در استقامت و پایداری، رهبر باید پیشگام همه باشد. «فَاسْتَقِمْ» (شرایط مکّه برای مسلمانان صدر اسلام، دشوار و نیاز به استقامت بوده است)
پایداری زمانی ارزش دارد که در همه ی امور باشد. در عبادت، در ارشاد، تحمل ناگواری‌ها و مانند آن. «فَاسْتَقِمْ»
عمل باید بر طبق نص و فرمان الهی باشد، نه بر اساس قیاس و استحسان و خیال و امثال آن. «کَمٰا أُمِرْتَ»
پایداری رهبر بدون همراهی و پایداری امّت بی نتیجه است. «وَ مَنْ تٰابَ مَعَکَ»
رجوع و بازگشت به خدا، بهای سنگینی را می‌طلبد و آن، استقامت وپایداری در راه مستقیم است. «وَ مَنْ تٰابَ مَعَکَ»
همه چیز باید طبق فرمان باشد، نه زیاده روی وطغیان. کَمٰا أُمِرْتَ… وَ لاٰ تَطْغَوْا
رهبر و امّت باید در راه مستقیم حرکت کنند و از افراط و تفریط بپرهیزند.
«فَاسْتَقِمْ، وَ لاٰ تَطْغَوْا»
استقامت در دین، پاداش الهی را در پی دارد. فَاسْتَقِمْ… إِنَّهُ بِمٰا تَعْمَلُونَ بَصِیرٌ